Striptease, PRL i węgorze

Witam Was serdecznie po Świętach! Mam nadzieję, że się najedliście i odpoczęliście i w ogóle wszystko u Was dobrze.

Ja dosłownie przed chwilą skończyłem główny wątek fabularny w dodatku do Wiedźmina 3 i doszedłem do wniosku, że zrobię przerwę od telewizora i pomęczę wzrok przed komputerem, by coś dla Was napisać.

Na łamach tego bloga zazwyczaj poruszam tematy w mniejszym lub większym stopniu związane z fotografią. Tym razem będzie o czymś na pierwszy rzut oka "od czapy", ale jak człowiek się wczyta, to zrozumie, że niekoniecznie tak jest. Będę mówił o filmie.

Film, jakby nie patrzeć, to ciąg zdjęć wyświetlanych z odpowiednią prędkością. Ostatnia megaprodukcja Gwiezdne Wojny: Przebudzenie Mocy została nakręcona na kliszy. Serio. Nie wiem czy można mnie uznać na kinomaniaka. Lubię filmy. Starsze, nowsze, dramaty, komedie, przygodowe, horrory, thrillery, fantasy. Mam jakiś tam gust, jakieś oczekiwania i jakieś wyobrażenia. Całym sercem kocham oglądanie filmów w kinie. Na dużym ekranie, z potężnym nagłośnieniem, w ciemnej sali.

No i tak wyszło, że w dniu wczorajszym do kina poszedłem. Na film, wobec którego miałem pewne nadzieje. Nadzieje, które umarły po trzech minutach.

O tym jednak za chwilę. Warto bym w końcu zdradził, co moje biedne oczęta widziały. Nic innego jak "Córki Dancingu".

Po zobaczeniu zwiastunu (a do czasu obejrzenia produkcji stanowił jedyne moje źródło wiedzy o fabule) miałem nadzieję na jeśli nie dobry, to chociaż znośny film. Do samego rozpoczęcia filmu liczyłem na opowieść o nocnym życiu w PRL-u, o młodzieńczej miłości, o tym, że stripteaserka też potrzebuje czułości, A wszystko to przy zimnych nóżkach, "Wódce z Czerwoną Kartką", śledziku i tatarze.

PRL. W gruncie rzeczy czasy dla mnie istotne. Nie żyłem w nich, ale siłą rzeczy co jakiś czas mi o sobie przypominają. Moim pierwszym aparatem był wszak Zenit 12XP, a do do komunistycznych wyrobów przemysłu fotooptycznego mam wciąż sentyment, a i radzieckie obiektywy są bardzo zacne i co jakiś czas pojawiają sie na mojej liście zakupów. Nie mogę przecież zapomnieć o tym, że moim pierwszym prawdziwym sportowym wozem byłem FIAT 126p, którym to postawiłem swoje pierwsze kroki w licencjonowanym sporcie. Nie sposób powstrzymać serca przed szybszym zabiciem, gdy widzę biało-czerwonego 125p mojego ojca, którym dzielnie i dumnie reprezentuje polskie barwy w Monte Carlo Historique.

Ha! Od tego zaczynałem!

PRL w polskiej kinematografii ostatnich lat, suto doprawianej publicystyką i retoryką polityków, to mroczne i ponure czasy, składające się tylko ze strajków (Czarny Czwartek: Janek Wiśniewski padł), rozgrywek szpiegów, od których działań zależały losy świata (Jack Strong), punk rocka i młodzieży, która buntowała się dzielnie systemowi (Wszystko Co Kocham). No i było się albo w Solidarności, albo w ZOMO. Innej opcji nie było.

No ale dobra, już kończę bo zaraz mi pikawa stanie od tego ciśnienia. Wracam do filmu.

Jak wspominałem miałem konkretne życzenia co do filmu. Liczyłem, że w końcu dostanę produkcję, która pokaże te czasy w innej strony. Uzupełni obraz widza, których ich pamiętać nie może. Ponadto obraz, który uświadomi, że takie rzeczy jak striptease, prostytucja, przygodne romanse i inne takie to nie jest wymysł naszych czasów i choć na chwile przymknie japy ludkom, którzy twierdzą, że jest inaczej.

Kadr z Filmu "Córki Dancingu". http://static.prsa.pl/images/732dc9cd-de3c-4678-a6ec-603b9be54c91.jpg

Zamiast tego dostałem opowieść o... syrenach. I to tych co mamią i zjadają ludzi. Opowieść o "Małej Syrence" wrzucono w pseudo PRL, który jest tylko na dobrą sprawę zaakcentowany, a miejscami tak niespójny, że nie zdziwiłbym się, gdyby ktoś w pewnej chwili nie wyciągnął iPad'a (w jednej scenie jeden z głównych bohaterów robi zdjęcie kompaktem ewidentnie zachodnim i ewidentnie z lat 90-tych). 

Ponadto fabułę streścić można tak: Zespól Figi i Daktyle znajduje w Wiśle dwie syreny (o obleśnych ogonach jak u węgorza). Po wyjściu na brzeg syrenki wyglądaja jak normalne dziewczyny, ale nie mają... wagin -_-. Jest to o tyle ważne, bo jedna syrenka zakochuje się w basiście zespołu i za cenę swojego głosu gotowa jest sobie taką sprawić. Magią, przy pomocy tajemniczej szatniarki, ktora częstuje ją pierwszym papierosem? Nie! Przy pomocy chirurga, który doszyje jej "dół" innej kobiety! Syrenki zaczynają dawać chórki i rozbierać się na scenie, a po chwili stają się sensacją stolicy na międzynarodową skalę (w jednej scenie niemiecki fotograf robi im zdjęcia) Oczywiście druga syrena jest przeciwna tej miłości, traktuje ludzi jak pożywienie (zjada ich w filmie ze czworo), bzyka milicjantkę i knuje coś z cyberpunkowym trytonem. Zakończenie jest tak tragiczne, że aż szkoda mi klawiszy, by je opisywać.

Szybko! Wołajcie wiedźmina! Kadr z filmu "Córki Dancingu". http://filmoznawcy.ug.edu.pl/wp-content/uploads/2015/09/CD.jpg

Do tego film okraszają sceny z tak zwanej dupy. Krytycy rozwodzą się nad genialnością Cieleckiej, w "odważnej roli stripteaserki o pseudonimie Boskie Futro". Serio? Pojawiła się ze trzy razy na film, raz zatanczyła i ze dwa razy zaśpiewała, a w jednej scenie podłączała kroplówki członkom zespołu w ich melinie, po libacji. Oraz scena, w których dwóch milicjantów-gejów się całuje, by po chwili zostać zjedzonym.

Boskie Futro w akcji. W tle basista, grany przez Jakuba Gierszała - znanego z "Sali Samobójców". Kadr z filmu "Córki Dancingu". http://filmoznawcy.ug.edu.pl/wp-content/uploads/2015/09/CD1.jpg

Ja się pytam, kto do jasnej cholery dał na to pieniądze?! I to z międzynarodowego funduszu! Kto to w ogóle dał pozwolenie na puszczanie tego ludziom i branie za to pieniędzy?! No i kto dał temu nagrodę na festiwalu w Gdyni?!

Srebrna i Złota w czasie sesji zdjęciowej (chyba o tytule "Gdyby królik zgwałcił węgorza"). Kadr z filmu "Córki Dancingu". http://film.interia.pl/raporty/raport-gdynia-2015/newsy/news-corki-dancingu-muzyczna-bajka-dla-doroslych,nId,1887120

No i co z aktorami? Oczywiście, że chodzi o pieniądze, ale zastanawiam się w jak skrajnej biedzie musieli być Preis, Buczkowski, Konopka, Herman, Cielecka i Malanowicz, albo jak wiele im zapłacili, by wystąpili w tym czymś. To czego nie mogę im odmówić to, że zagrali konsekwetnie i dobrze, ale myślę, że zasłużyli by ich role były lepsze.

Wiem, może mówię za ostro. Może jako "artysta" powinienem być bardziej otwarty na alternatywę i na różne formy sztuki. Na niezwykłość, nietuzinkowość itd. itdp.

A może nie zrozumiałem przesłania? Nie, uwierzcie mi. Zrozumiałem aż nad to. Niestety nieważne jak szlachetny i piękny będzie obraz, jeśli jego ramę wysmaruje się fekaliami. Całość i tak będzie śmierdzieć.

Pierwszy raz w życiu byłem na filmie, z którego ludzie wychodzili z kina przed czasem, a Ci którzy zostali zgodnie mówili o jego badziewności.

Jak wróciłem do domu, to odpaliłem konsolę. Włączyłem Wiedźmaka, ruszyłem na Skellige i przez dobre czterdzieści minut jedyne co robiłem to chodziłem i zabijałem syreny. Wtedy dopiero poczułem się lepiej.

A co Wam doradzę? Lubię Was, więc odradzę Wam iść. Jeśli jednak chcecie sami wyrobić sobie zdanie, to pamiętajcie, że ostrzegałem.

Rych

Święta, święta, portfel płacze, czyli co wrzucić fotografowi pod choinkę

Święta Bożego Narodzenia. Magiczny czas spędzany z rodziną. Czas kiedy odrywamy się od rzeczywistości, jemy potrawy przywodzące na myśl szczęśliwe lata dzieciństwa, śpiewamy kolędy i odpoczywamy od codziennych zmartwień.

Zanim to jednak nastąpi musimy przeprowadzić prawdziwą burzę mózgów, dokonać ofensywy na sklepy (nie tylko internetowe) i miejscami znacznie uszczuplić środki pieniężne.

Pewnie wielu z Was, czytających tego bloga, ma wśród znajomych fotografa, którego chciałoby się w ten świąteczny czas czymś obdarować. Może samemu focisz, a ktoś z Twoich bliskich pyta, co chciałbyś/ałabyś/ałobyś dostać pod choinkę?

Zatem przedstawiam Wam wszem i wobec świąteczny przewodnik po fotoprezentach!

http://www.mjphotos.net/Santa

1. Filmy i karty pamięci

Analogowcowi filmów nigdy dość, a cyfrzaki cierpią na chroniczny brak kart pamięci. Takie drobiazgi zawsze się przydadzą. Ulubiony negatyw zawsze wywoła uśmiech na twarzy. Warto również pomyślęć o mniej konwencjonalnych filmach. Ciekawą pozycją są bez wątpienia kolorowe filmy marki Revelog, które w zależności od modelu zapewniają ciekawe efekty, takie jak pioruny na zdjęciach czy efekt spękanej ziemi.

http://www.analogadvocates.com/ckfinder/userfiles/images/Articles/Revolog/Tesla1.jpg

http://38.media.tumblr.com/tumblr_ldsf2cZlKf1qd7cxj.jpg

Jeśli chodzi o karty pamięci, warto dowiedzieć się czy obdarowywana osoba kręci filmy. Jeśli tak, warto kupić "szybszą" i pojemniejszą kartę, pozwalającą na dłuższe nagrania w lepszej jakości.

2. Akcesoria drobne

Stylowy pasek, filtry, wężyk spustowy, pudełko na filmy, osłona przeciwsłoneczna. Możliwości wiele, a takich przysłowiowo zwanych "pierdółek" nigdy dość, a każda z nich ułatwia życie.

Jeśli chodzi o paski polecał będę te od firmy Eupidere, o których niedawno pisałem. Kiedy jednak potrzebujemy paska, który będziemy mogli zamocować do lustrzanki cyfrowej, ciekawą propozycją są paski marki Ideer. Są całkiem niezłej jakości i prezentują ciekawe jak na ten element wyposażenia wzornictwo. Dostępne są w warszawskim sklepie Czarno Białe.

Naprawdę, super pasek.

Jeśli chodzi o filtry tu warto najpierw zrobić drobne rozeznanie, co jest aktualnie najbardziej potrzebne. Jeśli niedawno obdarowywany kupił obiektyw, na pewno mu się przyda filtr UV, by chronić przednią soczewkę, ale może też myśli o fotografii w podczerwieni czy też mruknął coś o filtrze efektowym. Ważne, byśmy znali średnicę gwintu do mocowania, bo bez tego daleko nie zajdziemy. To samo tyczy się osłony przeciwsłonecznej (jeśli jest wkręcana).

3. Torba

O tak, kto fotografuje ten wie, jak dobra torba ułatwia i uprzyjemnia życie. Może jego/jej ulubiona niedawno się popsuła i szuka nowej? Albo wymagania się zmieniły i potrzebuje inaczej wyglądającej, skonstruowanej, o innych wymiarach torby?

Możliwości jest wiele, podobnie jak kwot, które trzeba by na taki zakup przeznaczyć. Niestety, ostatnie skoki kursu dolara nie zachęcają do zakupów za granicą, a własnie zza niej trzeba ściągać torby klasy premium marek takich jak Billingham (polecam całym sercem, lepszej torby od swojego Hadleya Small nie miałem!) czy ONA.

http:/                                                              ONA Prince Street  /cdn.shopify.com/s/files/1/0253/1179/products/TBPhotography-6751_1024x1024.jpg?v=1409758479

W kraju jest jednak sporo bardzo przyzwoitych propozycji i w zależności od gustu fotografa zawsze można coś znaleźć. Domke, LowePro i mnogo innych. Z mniej kosztownych propozycji powiem, że całkiem fajne są torby firmy Mekko, ale również Ideer może być ciekawą propozycją.

Przy wyborze tego typu prezentu warto rozeznać się jak pojemna powinna być torba, by nie okazała się być ani za mała, ani za duża.

4. Słoik, czyli obiektyw

O tak, tego nigdy za dużo. Opcji mnogo, a wszystko zależy do jakiego aparatu ów słoik ma być.

Tu konkretów nie podam, bo bym musiał napisać chyba książkę, a nie wpis, zdolny do przetrawienia w mniej niż trzy tygodnie.

Z całą pewnością mogę powiedzieć, że niekoniecznie droższy znaczy lepszy. Czasem nawet tanie obiektywy mogą rysować w bardzo przyjemny albo ciekawy sposób. Tu warto się rozejrzeć za obiektywem z mocowaniem m42 lub m39 i ewentualnie przejściówką. Na pewno lepiej te obiektywy będą sprawowały się na dedykowanych aparatach i na bezlusterkowcach z mocowaniem micro 4/3 niż na lustrzankach marki Canon czy Nikon. Jeśli ktoś posiada aparat z mocowaniem Pentax K, to na nim m42 będzie zachowywało się bardzo zacnie.

W innych mocowaniach również możemy znaleźć stosunkowo niedrogie słoiki, chociażby w Canon FD (stary bagnet Canona), niektóre manualne Nikkory (seria E), Olympus OM czy Minolta.

5. Archiwizacja

Niezależnie od tego czy fotografujemy cyfrowo, czy analogowo, archiwizacja pracy jest niezbędna. Tutaj pojemny dysk zewnętrzny będzie zawsze dobrym pomysłem. Zeskanowane negatywy w formacie tiff zajmują sporo miejsca, podobnie jak zdjęcia w RAWie, a i duża ilośc jpg-ów swoje waży. Dyski SSD są szybsze od HDD, ale niestety miejscami sporo droższe.

Ponadto film również trzeba gdzieś trzymać. Tutaj specjalny segregator (typowy A4 jest za mały) z koszulkami pergaminowymi to wspaniały pomysł na prezent.

6. Aparat

Aparat to zawsze dobry prezent! Wbrew pozorom nie musimy od razu kupować Leici M6 czy pełnoklatkowego, cyfrowego bezlusterkowca by sprawić komuś przyjemność. Czasem dość niepozorne apraty mogą sprawić wiele radości.

Chociażby Holga. Nie jest to poważne narzędzie do fotografowania, ale aparat ten może pozwolić na spojrzenie na fotografię z innej strony.

Mały, sprytny kompakt taki jak Lomo LC-A, czy Olympus XA to ciekawe propozycje dla ludzi szukajacych czegoś małego do kieszeni. Przy większym budżecie można zastanowić się nad Rolleiem 35.

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/ac/Rollei_35_S.jpg

7. Sesja

O tak, to też ciekawa choć nieoczywista propozycja. Być może ów fotograf/fotografka ostatnimi czasy przebąkiwał coś o ciekawym pomyśle na sesję. Dobrym pomysłem na prezent będzie zatem zorganizowanie mu sesji zdjęciowej. Umów zatem modelkę, zaklep studia, a informację o tym podaj w ciekawy sposób (tu zostawiam to Twej Czytelniku wyobraźni i pomysłowości).

Jeśli chodzi o studio to wszystko zależy od tego, gdzie mieszkasz i gdzie bliżej, zaś gdy mowa o modelkach to warto przeszukać Maxmodels. To, o czym należy pamiętać, to by upenić się, że dana modelka pozuje w danych typach fotografii (tyczy się to aktów, fotografii w bieliźnie itp.).

I to by było na tyle. Możliwości jest znacznie więcej, ale powiedziałem o tych ciekawszych, łatwiej dostępnych i bezpieczniejszych.

Pamiętajcie jednak, że nie o same w sobie prezenty chodzi w Święta, ale to mam nadzieję wiecie.

Rych

Wyprawa na Ślunsk, dobrzy znajomi i Yashica Electro 35GT

Znowu się nagrałem i wrzuciłem to w odmęty internetu. Przyznam szczerze, że spodobało mi się i chyba zainwestuję w lepszy sprzęt do nagrań. Tymczasem wszystko wyjaśnia poniższy filmik.

Te zdjęcia poniżej to Ilford HP5+ forsowany na 800 i wołany w Rodinalu 1+50

Poniższe zdjęcia zrobiłem na filmie AGFA APX 400 forsowanym na 800 i wywoływanym w nierozcieńczonym (stock) Microphenie

Ta flara wyszła idealnie

Obiektyw jest ostry i dobrze rysuje szczegóły

Jak widać w górnej części zdjęcia widać spadek kontrastu

Tu już widać dość znaczny spadek kontrastu na całym kadrze

Eupidere ThinBrown

Niby mówią, że złej baletnicy, to i rąbek u spódnicy, ale z drugiej strony parę przejechanych przeze mnie wyścigów uświadomiło mnie, że warto było zainwestować w rękawice ze szwami na zewnątrz.

Tak Moi Drodzy, dobrze myślicie. Będę mówił o paskach do aparatów.

Innymi słowy dobrze dobrany do naszych potrzeb i gustów pasek nie tylko ozdobi aparat, ale również uprzyjemni proces fotografowania.

Parę miesięcy temu zakupiłem sobie pasek od Artisan&Artist model ACAM-102 w brązie. Nie powiem, pasek wykonany świetnie i naprawdę dobrze się sprawował. Problem był jednak taki, że okazał się być najzwyczajniej w świecie za krótki.

No i zaczęło się szukanie we wszystkich ciemnych zakątkach internetu, aż w końcu jakieś dwa tygodnie temu jeden z moich znajomych polecił mi produkty firmy Eupidere.

Przyznam szczerze, że od razu przemówiła do mnie ich oferta. Nie tylko mieli dokładnie to, czego potrzebowałem, ale również nie porażali ceną (89zł). Ponadto, co jeszcze bardziej mnie ucieszyło, miałem do czynienia z rodowitą polską firmą, założoną przez rodzeństwo, zajmujące i pasjonujące się fotografią. Tym bardziej mnie to zachęciło, bo nie tylko lubię wspierać polskich producentów, ale również wiem, że nikt tak nie zrozumie potrzeb fotografa, jak drugi fotograf.

Biorąc pod uwagę, że Leica nie jest strasznie masywnym aparatem, zdecydowałem się na model ThinBrown (dostępny również w kolorze czarnym jako ThinBlack oraz w kolorze "koniakowym" jako ThinCognac). Skórzany pasek, o szerokości 12 mm i długości 110cm (większość znalezionych przeze mnie ofert tyczyła się pasków skórzanych o długości 90-100cm), był tym, czego poszukiwałem. Bez dłuższego namyślania się złożyłem zamówienie i czekałem na przesyłkę.

Dostawa była błyskawiczna, bo już po dwóch dnia dotarła do mnie przesyłka. Kiedy już otworzyłem paczkę, moim oczom ukazało się niezbyt duże, kartonowe pudełeczko. Od razu zrobiło mi się wesoło, bo bardzo lubię takie minimalistycznego podejście do opakowań.

W pudełeczku zaś znalazłem karteczkę z wypisanymi warunkami gwarancji, sposobami konserwacji itd. itp. oraz zawinięty w bibułę pasek.

Sam pasek był taki, jak się spodziewałem. Prosty, bez zbędnych dodatków, typu fixed-lenght. Ma on jednak coś, na czym mi naprawdę zależało. Mianowicie protektory zabezpieczające korpus przed porysowaniem przez kółka mocujące.

Co do samego wykonania muszę przyznać, że stoi na naprawdę wysokim poziomie. Skóra pachnie jak skóra, a sam materiał został dobrze pomalowany i nie doszukałem się przebarwień, czy innych defektów.

Pasek prezentuje się naprawdę ładnie i z pewnością stanowi dobre uzupełnienie prezencji aparatu. Kolorystycznie nie odstaje od mojego skórzanego halfcase'a od Mr.Zhou i nie utrudnia zbytnio jego mocowania. Pasuje nie tylko do niezbyt dużych analogów, ale również pięknie prezentował się będzie na cyfrowych bezlusterkowcach, takich jak Olympus OM-D, EP, czy Sony A7.

Skóra z jakiej został wykonany jest, co mnie mile zaskoczyło, naprawdę elastyczna jak na swoją grubość (3mm). Wiadomo, nie jestem na chwilę obecną w stanie owinąć go wokół ręki tak samo, jak ACAMa-102, ale myślę, że z czasem nie będzie to stanowiło problemu. Co istotne, skóra mimo swojej elastyczności nie sprawia wrażenia, że z czasem nabierze właściwości gumy od majtek, a aparat nie będzie podskakiwał w górę i w dół.

Po założeniu na szyję, czy ramię pasek nie wpija się, a ciężar rozkłada się komfortowo. Mimo całego dnia noszenia, aparat mi nie ciążył, a wewnętrzna strona ma na tyle miłą w dotyku, że nie martwię się o odparzenia w czasie cieplejszych dni.

 Tak ThinBrown prezentuje się na Leice M4. Widoczne protektory zabezpieczające przed rysowaniem korpusu.

I tak słowem kończącym mój wywód całym sercem pasek ten Wam polecę. Nie tylko jest prosty i elegancki, ale również jak najbardziej funkcjonalny. Jeśli macie wśród znajomych fotografa, a nie wiecie co mu sprezentować pod choinkę, dajcie mu właśnie pasek od Eupidere. Pamiętajcie jednak, by upewnić się, że mocowanie na jego aparacie wygląda podobnie jak to na Leice, bo w przeciwnym wypadku zamocowanie go będzie przypominało zakładanie glanów niedźwiedziowi. Niby da się, ale efekt końcowy nie jest najciekawszy.

Rych

Byle tylko radość nie znikła

Czasem w końcu przychodzi dzień, że wszystkie aparaty najchętniej by się spakowało i sprzedało, by zainwestować w wędki lub wizyty w szemranym przybytku oferujących pokazy tańca ero...egzotycznego, albo zaszyło się gdzieś, gdzie nie ma internetu, ludzi i glutenu.

Czasem po prostu zdaje się się, że dalsze naciskanie spustu migawki nie ma sensu, że przeglądania swoich kolejnych wypocin, uporczywego ratowania niedorobionego kadru przycinaniem, wyostrzaniem, suwakami i filtrami staje się przysłowiowym chwytaniem brzytwy.

HELP!

Wtedy część się poddaje - "to jednak nie dla mnie", "nie ogarniam tego", "nie mam talentu". Ile razy to słyszałem. Często we własnej głowie. Ten durny głos, którego nie sposób zagłuszyć czymkolwiek.

Ci, którzy się nie poddają zaczynają uporczywie szukać przyczyny. Sprzęt - do rewizji. "Mam co potrzeba, a może jednak dokupię ten obiektyw?". Kupujemy książki, siedzimy na forach, oglądamy poradniki, chodzimy na kursy. Dyskusje z bardziej doświadczonymi znajomymi, którzy Nam radzą i pomagają.

I wiecie co? Ja też tak mam, ale szybko mi przechodzi.

Przypominam sobie, dlaczego właściwie robię zdjęcia. I wiecie dlaczego? Po prostu to lubię.

Lubię sam proces twórczy. Lubię zapach kliszy, chemii, lubię dźwięk wyzwalanej migawki. Lubię się przejść po mieście, spotkać z Bartem, Bystrzakiem i innymi. Lubię wyjechać, napić się piwa, pójść do ulubionych miejsc.

Kufelek z przyjacielem zawsze dobry

Finalne zdjęcie majaczy mi gdzieś na horyzoncie. Jest jakimś zwieńczeniem całego wysilku, ale nie jest celem samym w sobie.

Owszem, miło jest zrobić fotę, która się podoba. Miło, kiedy ktoś Cię pochwali za robotę. Smutno gdy skanujesz negatyw i okazuje się, że nie ma ujęcia, które by Cię usatysfakcjonowało.

Jednak poddawanie się negatywnym emocjom i napinanie się na efekty jest bzdurą. Mądre to jest kiedy robimy to zawodowo, gdy od tego zależy byt rodziny, kredyt na mieszkanie, paliwo do samochodu i ciepłe buty na zimę.

Myślicie jednak, że wychodząc w sobotę na miasto mam ochotę się napinać? Mam ochotę działać pod presją?

Nie - idę by się bawić. By się radować. Idę by odpocząć i oddać się procesowi tworzenia.

Cóż, po prostu to kocham! By bart

By na koniec dnia położyć się do łóżka usatysfakcjonowany. Nie gonię za doskonałością. Nie gonię za praktycznym aspektem. Nie jest istotnym dla mnie cel, jako cel sam w sobie. Istotna jest dla mnie też do niego droga, by była ona przyjemna.

I o tym pamiętajcie. Bo w złe myśli łatwo popaść. Nie każdemu łatwo z nich wyjść. Dlatego na koniec zacytuję mojego przyjaciela.

"Bez spiny"

Rych

Rok z M4, czyli czego nauczyła mnie Leica

No i minął rok (po prawdzie minie dopiero 17-tego, ale już się nie rozdrabniajmy). Rok nie byle jaki, bo prawie równo rok temu, jak to ja, pojechałem kupić aparat. Niby nic u mnie nadzwyczajnego (spytajcie kogokolwiek, kto się o któryś prawie u mnie potknął). Chodziło jednak o nie byle jakie aparat. Miałem właśnie kupić moją pierwszą Leicę M! Wsiadłem w samochód i pojechałem we wcześniej nieodwiedzane rejony Warszawy, aby spotkać się ze sprzedawcą.

Jakby wczoraj wyjechała z fabryki

O bogowie! Ile czasu ja się biłem z myślami zanim dokonałem zakupu. Ile czasu spędziłem na przeszukiwaniu internetu, ile razy zmieniałem zdaniem (M2, czy M4, a może jednak Bessa R2), maili napisanych do sprzedawców w USA, Japonii i Holandii. Koniec końców kupiłem jednak piękną M4 z 1966 z Summicronem 50mm typu collapsible.

Typowy Patryk na ulicy. Strzelone przez Barta

Rok nie wyrok. Minął szybko. Był jednak niezwykle owocny. Nowy aparat, choć nie nie przerobiłem nim jakiejś zawrotnej liczby rolek, nauczył mnie wiele. Naprawdę wiele.

Światło, światłomierzenie, a może to olać i pojechać w Bieszczady?

No właśnie, lekcja numer jeden. Przyznam szczerze, że na początku byłem trochę zdenerwowany. Żadna z Leiec, z których wybierałem, nie miała wbudowanego światłomierza. Innymi słowy musiałem zainwestować, albo w światłomierz zewnętrzny, albo nauczyć się radzić bez niego.

Sporo czasu poświęciłem nauce teorii pomiaru. Różnic między pomiarem padającego i odbitego (i było to zanim w ogóle kupiłem aparat!) oraz rozbieraniu na czynniki pierwsze zasady Sunny 16 i przypomnieniu sobie z podstawówki jak się dzieliło przez dwa.

Tak prawdę mówiąc w 98% wystarczy ta tabelka. Ze specyfikacji Kodak Tri-X

Po paru miesiącach kupiłem sobie Sekonica L-308. Korzystam z niego na co dzień praktycznie tylko do kalibrowania sobie Sunny 16.

I wiecie co? To wszystko bardzo mi pomogło. Przestałem być niewolnikiem migających lampek i suwających się wskazówek. Dalej z nich korzystam, ale nauczyłem się czasem ufać bardziej sobie niż im.

Co więcej dowiedziałem się jednej rzeczy. Nie naświetlenie samo w sobie zdjęcie czyni. Innymi słowy, nawet jeśli zdarza mi się nie trafić w punkt z parametrami, to i tak dobry kadr to uratuje. Nie bez powodu dawni fotoreporterzy zwykli mawiać "f8 and be there".

35 mm - your best friend

Po jakimś czasie dokupiłem sobie do zestawu obiektyw, o którym myślałem od początku rozważań, czyli Voigtlandera Color Skopara 35/2.5. Obiektyw przez wielu chwalony i kupowany przez poczatkujących Leicowców ze względu na relatywnie niską cenę. O ile Summicron jest obiektywem świetnym, o tyle Voigtlander jest o wiele wygodniejszy w obsłudze (no jest nowszy o jakieś 50 parę lat). Od czasu zakupu używam prawie wyłącznie jego.

Wygląda ma ogromny, ale to tylko złudzenie. W rzeczywistości to chyba najmniejszy obiektyw w tym systemie.

Nie zawsze podchodzę dość blisko. Czasem zdarza mi się dostać też od kogoś opieprz. Mimo to, pokochałem tą ogniskową. Uważam ją teraz za o wiele bardziej uniwersalną i użyteczną w codziennej fotografii od 50-tki.

W tym roku do Pragi nie brałem żadnej nifty-fity. Tylko CS-a i Olympusa XA, jako zaposowy aparat. Zrobiłem więcej fajnych zdjęć, a sam proces twórczy był o wiele przyjemniejszy.

Be quick or be dead

No własnie to kolejna rzecz, której musiałem się nauczyć. Po pierwsze Voigtlander ze względu na swoją konstrukcję i większe DOF dawał mi możliwość ostrzenia strefowego. Ponadto umiejętność określania parametrów ekspozycji pozwalała mi ustawić parametry zanim przyłożyłem aparat do oka. To wszystko w pewnych warunkach pozwala mi być szybszym od aparatu z auto i autofocusem.

Muszę przestać tak krzywić twarz. Bart all rights reserved

Nie targaj pan tyle!

Kolejna nauka - oduczylem się nosić trzy tony sprzętu. Aparat, torba, obiektyw, filmy plus ewentualnie nie światłomierz. Nie jak kiedyś 2 body, trzy słoiki i płacz, że mi się do torby czwarty nie zmieścił i strach, że nie wziąłem statywu. Serio, im mniej przy sobie targam, tym mniej się przejmuje, że nie wykorzystuję sprzetu, a więcej tworzę, więcej myślę. Wyszło to na dobre moim plecom, moim zdjęciu i mojemu samopoczuciu. Zaprawdę powiadam Wam - less is more.

Święty spokój oraz "tak, jestem uzależniony"

Leica okazała się być również wspaniałym lekiem na GAS (nie, nie chodzi o jakieś przewlekłe problemy jelitowe), czyli Gear Acquisition Syndrome. Straszna choroba. Bardzo ciężko się z niej wyleczyć. Objawia się ciągłą potrzebą dokupowania sprzętu. A to obiektyw, a to jakaś pierdółka, a to Smienka, a to nowe body na m42. Godziny spędzone na dEvilBay, Alledrogo, forach internetowych i innych takich. Ciągłe zastanawianie czy Nikon F2 czy Canon F1, a może Canonet.

Leica mnie wyleczyła z tego szybko i ostudziła moje kolekcjonerskie zapędy. Na dobrą sprawę zyskałem aparat wszechstronny i najlepszy w swojej klasie i do fotografii jaką uprawiam. Nie było sensu już się rozdrabniać.

Nie mogłem się powstrzymać przed kupnem tej Yashici, ale Leica i tak bliżej serca. By Bart

Dalej zdarza mi się coś kupić. Czasem nie mogę przejść obojętnie koło okazji. Jestem jednak znacznie bardziej wybiórczy i trzy razy zastanowię się, czy naprawdę tego chcę i czy potrzebuję.

Leica dała mi spokój. Przestałem się martwić optyką, stanem technicznym, czy też tym, że coś mi wysiądzie i nie będzie się dało tego naprawić (odpukać!). Dała też jednak nowe wymagania. Nie mam już wymówek. Nigdy mieć ich nie można, ale z tym aparatem to już w ogóle.

Słowo na koniec

Tego wszystkiego mógł mnie nauczyć każdy inny aparat. Nikon F2, Canonet QL17, Praktica L, czy mój stary dobry Pentax SP1000. Zrobiła to jednak Leica M4.

Zapytacie mnie zatem czy nie żałuję zakupu. Odpowiem Wam: tak. Żałuję, że nie dokonałem go wcześniej.

Rych

Magia "Czerwonej Kropki"

Są takie firmy, które od dekad wyznaczają standardy. Takie, których nazwy, produkty przyśpieszają bicie serca, budzą zazdrość, podziw i napędzają ambicje. Tak też Rolls Royce zawsze będzie synonimem najbardziej eleganckiego samochodu, Ferrari od razu przywodzi na myśl czerwony kolor i prawdziwie sportowy charakter, Rolex pozostanie wyznacznikiem najwyższego standardu odmierzania upływającego czasu, Gibson i Fender gitarowej legendy. Wymieniać mógłbym długo, ale nie tworzę tutaj poradnika high-endowego zakupoholika. Piszę by powiedzieć coś o jednej firmie z jednej dziedziny. Powiem Wam coś o firmie Leica.

Leica, dawniej zwane Ernst Leitz Wetzlar. Tego, czego nie można im odmówić to dokonania rewolucji. Oskar Barnack stworzył bowiem fotografię małoobrazkową, pakując kliszę filmową do pudełka, nazwanego Leica I, które teraz przypomina raczej steampunkowy gadżet niż pełnoprawny aparat.

Leica I

Pomysł jednak chwycił i w niedługim czasie również inne firmy zaczęły produkować aparaty do tego formatu. Leitz wyznaczał jednak (i po dziś dzień to robi) standard najwyższej jakości optyki i precyzji wykonania.

Rok 1954 przyniósł przełom w historii firmy. Na rynek trafiła Leica M3, rozpoczynając tym samym kolejny etap rozwoju - system M.

Leica M3. Zdjęcie ze strony kenrockwell.com

Nie mam zamiaru tutaj przedstawiać po kolei wszystkich zmian jakie wprowadzano w systemie, przedstawiać chronologii i zasypywać Was informacjami niczym nauczyciel matematyki pracą domową. Powiem o czymś innym. Powiem co czyni Leicę wyjątkową.

Perfekcyjne narzędzie prace

OK, weźmy na stół pierwszą lepszą M-kę. Co dostajemy? Sporo metalu (mosiądz i stal), szkła, wulkanit i tworzywa sztucznego tyle co kot napłakał. Migawka płócienna o przebiegu poziomym, czasy 1s-1/1000, synchro z błyskiem przy 1/50, trzy do sześciu ramek w wizjerze (Leica jest aparatem dalmierzowym), czasem samowyzwalacz, połowa modeli bez wbudowanego światłomierza.

Nie brzmi to jakoś strasznie bogato. Szczerze mówiąc dane techniczne tego aparatu stawiają go niemal na równi z Pentaxem Spotmaticiem. Jest jednak coś innego co sprawia, że ten aparat jest czym jest. Wykonanie.

Serio, wyobraźcie sobie aparat, w którym przycisk spustu porusza się w górę i w dół. Nie na boki, dookoła świata i wyżej niż powinien, gdzie odstępy między klatkami na kliszy są równe jak Bóg przykazał, dźwignia przesuwu filmu porusza się w poziomie i nie klekocze, a zamontowany obiektyw siedzi sztywno jak głaz polodowcowy na polskiej ziemi. Aparat cichy jak zawodowy asasyn. Nie usłyszysz strzału na ulicy. To nie są aparaty składane w chinach, przez robotników przyuczonych do fachu w 10 minut. To narzędzia zrobione przez specjalistów. W Niemczech.

No i ten wizjer, jasny niezależnie od użytego obiektywu. I te ramki pozwalające widzieć poza nimi. Po prostu miodzio.

Paszport

Kupno Leici nie czyni fotografem. Czyni posiadaczem Leici. Czyni jednak też członkiem czegoś co szumnie można nazwać rodziną, klubem, masońskim stowarzyszeniem Wyznawców Ostrej Pełnej Dziury. Serio. Coś w tym jest.

Kiedy rok temu szukałem dla siebie nowej torby foto, przeglądałem od niechcenia allegro, trafiłem na bardzo fajny, używanym egzemplarz Hadley'a Pro. Widząc, że sprzedawca jest z Warszawy, napisałem celem ustalenia, czy przed zakupem mógłbym torbę obejrzeć. Okazało się, że właściciel jest Australijczykiem. Rozmówiłem się z nim telefonicznie w najważniejszych kwestiach. Na koniec, wiedząc, że sporo użytkowników Leici posiada te torby spytałem, czy on również. Okazało się, że tak. Uwierzcie mi, od razu znaleźliśmy wspólny język, a rozmowa nabrała innego charakteru. I taką prawidłowość widzę codziennie.

You will never be left alone

Historia  z moich przygód z wielką firmą Apple - ze dwa czy trzy lata temu zawitałem do iSpot'a w Warszawie. Będąc przy okazji w okolicy postanowiłem spytać się o jedną rzecz. Mianowice czy mój iPod Touch (pierwszej generacji), który miał problemy z baterią i generalnie ze sobą mógłby zostać przez nich naprawiony - oczywiście odpłatnie. Koleś spojrzał na mnie i powiedział, że zakończyli wsparcie dla tego modelu i zasugerował bym użył go jako podstawki pod piwo i kupił nowego iPhone'a.

Pewnie, że rynek elektroniki rządzi się swoimi prawami i może przykład trochę z tak zwanej dupy, ale prawda jest taka, że mało która firma wspiera modele wyprodukowane jeszcze przed wojną.

Serio - Leica wiedzie tutaj prym. Kiedy kupowałem swoją M4 zadzwoniłem na Mysią z pytaniem czy w razie poważnych problemów (odpukać) mam się zgłosić do nich. Powiedzieli, że tak, bo oni wysyłają aparaty do Solms, a przypominam, że od dnia jej "narodzin" minęło prawie 50 lat!

Nieważne czy kupiliście nową MP czy znaleźliście w szafie pradziadka przedwojenna Leicę I. Firma Wam ją naprawi. Nie zasłoni się brakiem części, brakiem wsparcia dla modelu, czy też zaproponuje kupno nowego kompakta. Oni coś zrobili, sprzedali, a więc Wasz problem, jest ich problemem. I Wam go rozwiążą. Choć przyjdzie za to zapłacić.

Tutaj też pada odpowiedź czemu w sumie w kolejnych M-kach zmiany były w sumie kosmetyczne. Ano dlatego, że po pierwsze nie ma sensu zmieniać czegoś co jest dobre i się sprawdza, a ponadto pozwala to użyć nowych części w starym aparacie.

Optyka

Leica to nie tylko aparaty, ale przede wszystkim optyka. I tak Summicron jest wyznacznikiem ostrości zawsze i wszędzie, Summilux wzorem perfekcyjnego bokehu, a Noctilux jest jaśniejszy niż ustawa przewiduje. Koniec. Pozamiatane.

Zawodowiec bubla nie używa

Spójrzcie na nazwiska. Bresson, Eddie Adams, Capa, Winogrand, Meyerowitz. Oni używali tych aparatów. Ze znanym skutkiem, a było to przed czasami marketingu, dawania ludziom sprzętu w zamian za reklamę itd itp.

Coś z biżuterii

Niechętnie, ale przyznaję. Leica ma w sobie też coś, co jest wspólne dla wszystkich firm luksusowych. Wizytówka statusu posiadacza. Choć nie zawsze. Ten, kto myśli, że te aparaty kupują tylko obrzydliwi bogacze jest w błędzie. Często kupują w gruncie rzeczy zwykli ludzie, którzy po prostu oszczędzali, by kupić wymarzony aparat.

Czyż nie wygląda pięknie?

Mógłbym mówić dalej. Wymieniać kolejne przykłady, a wpis zamieniłby się w książkę. Jest jednak coś co koronuje to wszystko co powiedziałem. Doświadczenie.

Serio, parę lat temu zapytałem jednego fotografa o co chodzi z Leicą. Czy to tylko marka, czy rzeczywiście tak dobry sprzęt. Odparł "Patryk, nigdy w życiu nie miałem doskonalszego aparatu", a miał ich generalnie ponad 400.

Więc by rzeczywiście zrozumieć o co w tym chodzi, trzeba to przeżyć. Trzeba przesunąć dźwignie, zwolnić spust migawki.

I tego Wam z całego serca życzę.

Rych

Drodzy państwo, zapraszam na ulicę!

Tak, znowu stukam w klawiaturę i mimo kolejnego zabiegu usunięcia gradówki żyję, mam się dobrze.

Tajemnicą Poliszynela zdaje się być fakt, że dni generalnie są coraz krótsze, a temperatura raczej zachęca do tego by zostać w domu i oddać się błogiemu leżeniu w łóżku, prokreacji, stagnacji, tudzież każdej innej czynności pozwalającej na przebywanie w ogrzewanym pomieszczeniu.

Tymczasem ja, korzystając z chwili odpoczynku od walki z Templariuszami na ulicach XIX-wiecznego Londynu (tak, gram w Assassin's Creed Syndicate) postanowiłem zachęcić Was do wyjścia na ulicę.

Niekoniecznie teraz, jak czytacie ten post, ale generalnie. Oczywiście do wyjścia z aparatem.

Street. Kto czyta to Barta i moje czytadło, zwane dalej ISO Wielce Różne, ten wie, że nic mnie tak nie bawi jak fotografia uliczna. Przyznam szczerze, że nie zawsze tak było, ale dobrze się stało, że się odmieniło.

Nie chodzi tylko o to, o czym pisałem parę miesięcy temu. O tym, że aparat w ręce staje się moją przepustką do rozmów z przypadkowo spotkanymi ludźmi. O tym, że przewieszona przez szyję kupa metalu i szkła pozwala mi na wysłanie porozumiewawczego spojrzenia innemu analogowemu oszołomowi na ulicy, niezależnie od szerokości geograficznej. Bo o tym już mówiłem.

Powiem o innej rzeczy. Street sprawił, że przestałem się przejmować. Serio. Przestałem się denerwować. Po prostu idę i robię. Zawsze z głową.

Street nie znosi planowania - jeśli sobie założycie w głowie jakiś kadr przed zaśnięciem z myślą cyknięcia go dnia następnego, to możecie być pewni, że Wam nie wyjdzie. Takie prawo foto-natury.

Street zachęca do spontaniczności - czegoś, czego mi brakuje w moim codziennym życiu. Zachęca do wnikliwej obserwacji otoczenia i poszukiwania coraz to ciekawszych kadrów.

Street można uprawiać przy okazji. Żeby było śmieszniej zazwyczaj przy okazji wychodzą najlepsze ujęcia. Czekasz na kumpla, który spóźnia się godzinę na spotkanie i by zabić czas robisz zdjęć. Bang! Strzeliłeś swoją fotkę tygodnia! Siedzisz z miłą dziewczyną na kawie i akurat wyszła do łazienki? O tak! Właśnie teraz obok ogródka kawiarni dzieje się coś wartego uwiecznienia.

Street zachęca do minimalizmu. Aparat, torba i kupa rolek (oj, te to schodzą na ulicy) - wszystko ponadto okazuje się w pewnej chwili zbędnym balastem. Serio - swoje najlepsze foty cyknąłem mając ze sobą minimalną ilość sprzętu. Najgorsze - obładowany jak wielbłąd.

Dlatego kto nie spróbował - zachęcam. Wyjdźcie, posmakujcie i pobawcie się, a potem idźcie na piwo. Nic tak nie koronuje ostatniej rolki w ciągu dnia, jak kufelek, albo i dwa.

Rych

Wstęp do metra

A się porobiło. Znowu zamilkłem na dłużej niż wypada, a nawet nie będę mówił co mi na głowie przez ten czas siedziało. Dość powiedzieć, że dzieje się znowu, bo od kilku dni permanentnie okupuję kuchnię i wywołuję filmy "wypstrykane" podczas kolejnej wycieczki do Pragi.

Korzystając z chwili przerwy, gdy cały osprzęt ciemniowy schnie, opowiem o tym, jak to pod ziemię zszedłem.

A wszystko oczywiście przez Barta. Tak to jakoś się złożyło, że (co ogarnęliśmy później) spotkaliśmy się w Światowy Dzień Fotografii, by z okazji moich urodzin wypić piwko i porobić zdjęć. Tak to się stało, że Bart musiał przełożyć wszystko na późniejszą godzinę, a ja biedak siedziałem już w centrum i szybko musiałem pomyśleć co by tu porobić.

No i tak stwierdziłem, że zamiast siedzieć jak kretyn na gorącym słońcu, posiedzę sobie w chłodzie stacji metra. Jak się okazało, było to bardzo interesujące posunięcie.

No właśnie metro. Warszawa ma całe dwie nitki metra z czego druga to właściwie parę stacji. Życie wszystkich mieszkańców miast w ten czy inny sposób z metrem zostało związane. Jedni jeżdżą nim do szkoły czy pracy, inni pracują, a jeszcze inni wkurzają się na zamknięte ulice, kiedy owo jest budowane.

Dość powiedzieć, że w ten czy inny sposób, życie mieszkańców stolicy kręci się w okół niego. Logicznym wnioskiem wydaje się być, że dla fotografa ulicznego, metro to niemalże świątynia. Nie tylko pozwala po tym mieście podróżować, ale również pełne jest kadrów czekających na uwiecznienie.

Kiedy tak krążyłem i fociłem, a potem ujrzałem rezultaty byłem oniemiały. Nie liczyłem, że cokolwiek z tego wyjdzie, a okazało się, że jedne z ciekawszych ujęć z tego dnia pochodzi właśnie z mojego leniwego łażenia po stacji.

Tym bardziej (bo sam pomysł krążył mi po głowie od dawna) utwierdziłem się w przekonaniu, że warto metrem zainteresować się bardziej. Pojeździć nim o różnych porach. Bo chyba metro to jedyne miejsce w mieście, gdzie obok siebie usiądzie wyluzowany rastaman z dredami na pół metra i ubrany w garnitur pracownik banku.

Na pewno tam wrócę, a jeśli i Wam zdarza się podróżować metrem to może się spotkamy. Po różnych stronach obiektywu.

Rych

Fakt - o tym się (nie) mówi

Prowadząc blog fotograficzny czuję się mimo wszystko w obowiązku by zabrać głos. Zabrać głos w dyskusji, którą wywołały zdjęcia - bardzo drastyczne.

W dniu wczorajszym niejaki Samuel N. zabił siekierą 10-letnią dziewczynkę. Bez żadnego powodu. Swój czyn tłumaczył frustracją i gniewem spowodowanym niemożnośćią znalezienia pracy.

Ale to już pewnie wiecie.

Sprawa dostała nowego rozgłosu z dniem dzisiejszym, kiedy do w kioskach pojawił się nowy numer Faktu - znanego tabloidu, który w swym "dorobku" ma takie hity "Nie śpię, bo trzymam kredens", "Pobił matkę kiełbasą krakowską" i wiele innych "perełek", które internet obśmiał już na wszystkie sposoby.

Na pierwszej stronie widnieje zdjęcie dziewczynki. Dziewczynki, która została uderzona siekierą.

Internet aż huczy, komputery drżą, słychać gromy ciskane z radioodbiorników. Oskarżenia o kurestwo, łamanie etosu reportera, brak wrażliwości na stratę rodziców, kurestwo (jak to określił pewien aktor).

I rozumiem. I w dużej mierze się zgadzam. I stwierdzam, że te zdjęcia są tragiczne. Zarówno względem tego co przedstawiają, jak i od strony technicznej. Jednego im odmówić nie można - pokazują prawdę.

Bang! Witamy w prawdziwym świecie. Do wszystkich zainteresowanych - nie składa się on z kolejnych zdjęć vege żarcia na instagramie, recenzji książek, selfie lasek na snapchacie czy happy hours w ulubionym pubie! Są też na nim rzeczy straszne - śmierć, wypadki, zbrodnie i kurestwo - gdyż kurestwem jest zabić małą dziewczynkę, bo się było złym na własne życie.

I nie, to, że nie mieszkamy w Afganistanie, Syrii, nie pamiętamy Wojny Wietnamskiej nie czyni tego, że nas to nie dotyczy.

Niestety, jak ktoś umiera to nie wyglądą to pięknie. Wiem co mówię - sam co nieco widziałem, sam rozmawiałem z różnymi ludźmi - żołnierzami, policjantami, ratownikami, powstańcem. Niestety, jak ktoś umiera od ciosu siekierą w głowę to będzie krew i parę innych rzeczy, które jest sobie w stanie wyobrazić ktoś, kto w podstawie zna ludzką anatomię. Jak powstaniec stojący na barykadzie dostał w brzuch serię z MP-40 to nie upadł na nią, westchnął i z "Jeszcze Polska nie zginęła..." na ustach oddał się w objęcia aniołów, które zaniosły jego duszę do nieba. Nie, on osunął się na gruz, starał się wpakować swoje wnętrzności do brzucha i przez ładnych parę chwil wzywał matkę, ojca, pomocy, a potem, przepraszam za wyrażenie, puściły mu zwieracze. Czy odmawiam mu bohaterstwa i należnego szacunku za walkę i rany? Nie, po prostu mówię jak wygląda smutna rzeczywistość.

I nawet w ramach tej całej badziewności wspomnianej gazety nie mogę im odmówić jednej rzeczy - pokazali rzeczywistość. Nie dokleili fotki ufo, kiełbasy czy czego innego. Pokazali prawdę. Chyba pierwszy raz w całej swej historii.

Etos reportera? Czy nie powinno być nim pokazywanie prawdy? Mówienie "to jest rzeczywistość"? Moim zdaniem tak. Może trzeba ubrać to w odpowiednią formę, może delikatniej?

Czyli pokazać dziesiątki zniczy stojących pod księgarnią, zdjęcie sprawcy z wyblurowaną twarzą - tak, jak zawsze to się robi?

Nie wiem.

Pomijam pobudki redaktorów, pomijam chęć zysku i podniesienia sprzedaży. Ja mówię o zdjęciu.

I nie mówcie mi, że wojna to nie brutalne zabójstwo na dziesięciolatce. Macie rację - tam to codzienność. Dla młodszych i starszych.

Rozumiem oburzenie, jakie wywołały, rozumiem wszystko. Nie musicie mi tego tłumaczyć. Ja mówię o czymś innym.

Resztę zostawiam Wam do przemyślenia. Pamiętajcie jedno.

Śmierć nie wygląda ładnie.

Rych

Rych z "okienka"

Powituję Was z ekranu komputera!

Tym razem wpis w formie wideo. Dajcie znać czy taka forma Wam odpowiada, bo może w przyszłości pojawi się ich więcej ;).

Bractwo Bang Bang

Witajcie! Wiem, czas milczenia na tej stronie był dłuższy, niż ustawa przewiduje, ale razem z Bartem mieliśmy więcej zawirowań, niż w Ardenach pod koniec 1944-tego. Dziś na nazwijmy to rozgrzewkę nie będę pisał ani o sprzęcie, ani o technikach, bo przymierzam się do kupna jednego aparatu, a jeśli chodzi o techniki i zdjęcia, to mimo, że starałem się możliwie każdą wolną chwilę poświęcić na jakieś zdjęciowanie, to udało mi się na razie uzyskać to, że mam ze cztery czy pięć aparatów, w których siedzi niedokończona rolka filmu, a brak chemii i chęci tłuczenia się po nią do sklepu wcale mnie nie pośpieszał.

Koniec wstępu - czas do roboty. Kiedy piszę tego posta, to Bart zapewne dziarsko sobie podróżuje swoim automobilem w kierunku Warszawy, coraz bardziej oddalając się od Wrocławia. Prócz stukania w klawiaturę, podejrzliwie spoglądam za okno i zastanawiam się czy deszcz będzie za godzinę, za osiem, czy w ogóle za trzy dni. No ja pierdzięlę, jak ja takiego czegoś nienawidzę! Parę dni skwaru, że głównym problemem w wyborze knajpy jest to, czy posiada ona klimatyzację, a nie jakie piwo tam mają, a potem dni takie, że człowiek zastanawia się czy brać kajak, czy już trzeba wodować galeon i mustrować załogę, by nie skończyć w Luku Davy'ego Jones'a.

Ale nie o pogodzie miałem mówić, a o czym innym. Jednak jak już nastanie wieczór, taki, że wyjście z domu wiążę się koniecznością ubrania się jak na kuter rybacki, ewentualnie po prostu się nie chce w skwarze ruszać z leżaka, to warto sięgnąć po książkę.

Książkę nie byle jaką, bo książkę, którą można zaliczyć trochę do autobiografii, trochę do biografii, trochę do dobrze napisanej powieści, trochę do dokumentu. ""Bractwo Bang Bang - Migawki z ukrytej wojny" napisane przez dwóch jeszcze żyjących członków owego słynnego bractwa, czyli Grega Marinovicha i Joao Silvę to moim zdaniem pozycja obowiązkowa dla ludzi, którzy pasjonują się fotografią. Można niekoniecznie przepadać za fotografią reporterską i dokumentacją konfliktów, ale wydarzeniom, które doprowadziły do wyboru Nelsona Mandeli na prezydenta RPA i wykonanym w tamtym okresie zdjęciom, nie można odmówić wagi.

Ryan Phillipe, znany z takich klasyków jak "Koszmar minionego lata" oraz "Szkoła uwodzenia", jako Greg Marinovich

Zanim jednak przejdę do samej książki, to powiem coś, co pewne wielu z Was uzna za straszną herezję. Bowiem polecam zrobić tak - zanim sięgniecie za książkę, to obejrzyjcie film. Jeśli zrobicie odwrotnie to obejrzenie naprawdę fajnie zrobionego filmu będzie dla Was mało przyjemne bo będziecie się krzywić na pewne rzeczy, wynikające z ograniczenia pojemności filmu, a po przeczytaniu książki parę rzeczy stanie się dla Was jaśniejsze.

Malin Akerman w roli Robin Comley. W rzeczywistości Robin była blondynką i nie była w związku z Gregiem.

O bractwie mówić wiele nie będę. Już wcześniej napisałem co najważniejsze, a wypisywanie suchych notek biograficznych mija się z celem, a co ciekawszych rzeczy dowiecie z filmu i książki.

Samą książkę warto przeczytać nie tylko dlatego, że ukazuje sylwetki czwórki wybitnych fotografów. To bardzo przystępnie zaserwowany obraz ówczesnej (a miejscami i wcześniejszej) Republiki Południowej Afryki. To obraz społeczeństwo, w którym podziały rasowe nie były tylko na papierze, ale były one wpajane niemal od najmłodszych lat. To obraz kraju, który niczym jeszcze niewiele ponad 20 lat temu, był krzywozwierciadłowym odbiciem Niemiec lat trzydziestych.

To również wejście w świat fotografów wojennych (tak, tam była wojna na dobrą sprawę, ale nie tylko o Afryce mówi książka). Świat, gdzie zdjęcie płonących słów "NO PEACE", oglądane przez jakiegoś randoma przy porannej kawie jest tylko czubkiem góry lodowej. W świat gdzie aparat i legitymacja prasowa nie czynią kuloodpornym.

To też opowieść, która zadaje pytania i wymaga od Nas odpowiedzi. Jednak by na nie odpowiedzieć musimy postarać się zrozumieć i chociaż myślami wyjść poza fotel, lampkę wina i problem, że nie wiem jakiego operatora komórkowego wybrać.

Jednak jest to też opowieść o przyjaźni, o smutku po stracie przyjaciela. Opowieść o tym jak z dezertera i DJ-a zostać autorem jednego z najsłynniejszych zdjęć świata. Historia o komisie, gdzie wszyscy kupowali sprzęt, dziurze w migawce i godzinach spędzonych przy czymś co miało być komputerem, podłączonym do czegoś co było praprzodkiem internetu i pozwalało przesłać zdjęcie do redakcji.

Innymi słowy sięgnijcie. Na razie niebo w miarę czyste. Prognozy nie są złe. Im jednak przestałem wierzyć już dawno.

Rych